"Słońce szkodzi" - LOST

[Mycha]

Ok, wiem, że nie jest to pisane pod wpływem "Literatury" jednak na upartego można powiedzieć, że tak. W końcu LOST wydało już w Polsce dwieksiążki, nie? xD
Ostrzeżenia: tekst jest najpoważniejszym tworem, jaki w życiu napisałam i proszę to uszanować. Tyle.
Aha, wszelkie kiczowate stwierdzenia i Mary Sue są celowe
Słówko odautorske: właściwie nie wiem jaki jest sens tego opowiadania. To po prostu zapis mojego snu, do którego dodałam dialogi. Bo ja lubię Clarie.
Mówiąc krótko ten tekst nic nowego nie wnosi xD
Beta: niet.

~~*~~

Tego dnia życie Clarie Littleton wywróciło się do góry nogami.
- Kochana, co ty chcesz mi zrobić? – dziewczyna z nieufnością spojrzała na Autorkę.
- Szykuję Ci największą jatkę stulecia – prychnęła Autorka.
Clarie westchnęła cicho. Była przygotowana na najgorsze.
Blondynka o skórze koloru kości słoniowej i lazurowych oczach spacerowała spokojnie nad brzegiem morza. Starała się nie patrzeć na zachodzące słońce. Ten widok już dawno przestał być dla niej piękny.
- O Boże…
- Możesz mi nie przeszkadzać? Pisanie nie jest takie proste!
- Dziewczyno, przedstawiłaś mnie tutaj jak jakąś lalkę Barbie. Którą, notabene, nie jestem.
Autorka ponownie prychnęła pogardliwie i powróciła do pisania.
Usiadła na piasku i wyjęła z kieszeni swój pamiętnik oraz długopis. Zaczęła pisać.
Od dziecko uwielbiała to robić.
- Nie uważasz, że brzmi to trochę… dwuznacznie?
Gdyby wzrok mógł zabijać Bohaterka właśnie przestałaby oddychać.
- Okej, okej. Już się nie odzywam.
- Alleluja – mruknęła Autorka.
Pisanie dawało jej ulgę, przyjemność. Pamiętnikowi mogła się wyżalić, bez obawy, że ją wyśmieje. Czasami zdawało się, że jest jej jedynym przyjacielem. W takich momentach próbowała jak najszybciej skontaktować się z Rachel, aby wybić sobie te głupie myśli z głowy.
- Och, zaraz się rozpłaczę. To takie wzruszające!
- Clarie, jeśli chcesz dożyć do końca tego opowiadania, radzę Ci się przymknąć.
Młoda matka fuknęła niczym rozjuszona kotka.
Nagle przerwała przelewanie swoich myśli na papier. Odwróciła głowę w kierunku głośnego szelestu, który przykuł jej uwagę.
Z krzaków leciała jakaś piosenka… Piosenka, którą doskonale znała, którą pamiętała ze swojego dzieciństwa…
Melodyjka z jej ukochanej bajki, którą tak lubiła oglądać z mamą.
- Wiesz... Eee… Właściwie jak masz na imię?
- Wiktoria
- Wiesz, Wiktorio, ja nie oglądałam z mamą bajek…
- Cicho! To jest fikcja fana. Nie znasz pojęcia fanfiction?
- Szczerze mówiąc nie.
Autorka westchnęła z politowaniem i pochyliła się nad biurkiem.
Zaniepokojona Clarie ostrożnie podeszła do roślin, cicho rozsunęła liście…
To co zobaczyła przeszło jej najśmielsze oczekiwania.
Dookoła wyimaginowanego ogniska (które było zwykłym stosem kamieni) tańczyli, niczym Smerfy, Kate, Sawyer i Jack.
Clarie zakrztusiła się herbatą.
- Dziewczyno, odbiło ci? – spytała, śmiejąc się donośnie.
Autorka uśmiechnęła się ironicznie.
- Nie od dziś.
Dziewczyna bez słowa odeszła do swojego namiotu.
Wzięła do ręki dziennik, znalazła stronę, a wielkim napisem „POSTANOWIENIA” i zapisała:
„34. Siadać w cieniu palmy, w południe nakładać kapelusz. Słońce ewidentnie mi szkodzi”.
Odłożyła zeszyt i zapadła w błogi relaksujący sen.
Clarie ciągle się śmiała.
- Żółć ci na mózg padła.
- Wiem – odpowiedziała ze stoickim spokojem Autorka.

~~*~~

KONIEC

[Milcia]

<atak śmiechu>

[Mycha]

Administratorka (a jednocześnie Autorka ) prosi o BARDZIEJ konstruktywny komentarz, bo wie, że Milkę na niego stać.

[Milcia]

Stać ją????

[Maggie]

Kontruktywny i długi koment z mojej strony:
buhahahahahahahaha...kiedy kolejna cześć (głód LOSTOWY)

[Milcia]

A może to miniaturka??

[Mycha]